Mijn boek 'De kracht van het wonder'

Dit gebeurde in een stad in Nederland. Dit kon in elk gewoon gezin gebeuren. Af en toe komen er slechte dagen als vanuit een blauwe hemel naar je toe. Het is zoals het Nederlandse weer tijdens de lente. De hele dag schijnt de zon en opeens steekt er een frisse wind op en gaat het pijpestelen regenen. Je bent op die narigheid niet voorbereid. Zo ontstond er in mijn leven kort na mijn verloving een soort tsunami. Zo hebben we ons lot ervaren.
De hele stad sliep allang. Het was een gewone vrijdag in 2017. De zomer was net begonnen. Midden in de nacht rinkelde de mobieltje van mijn partner Sigran. Daarmee begon mijn en mijn zoons marathon in de Nederlandse ziekenhuismolen.
Mijn vriend is een zachtaardige man van Sri Lankese afkomst. Hij keek altijd verleidelijk naar me, alsof ik zijn geisha ben, maar die nacht niet. Met een bijna agressief gebaar deed hij het licht van de slaapkamer aan. Ik schrok wakker. Zijn Aziatische ogen zagen er groot en rond als Europese ogen uit. Sigran zag er maar gek uit. Zijn gezicht had een onbekende rare uitdrukking die ik niet eerder had gezien. Hij rende door de kamer en met een stem als van metaal zei hij hardop: ‘We moeten naar het ziekenhuis. Julius geeft een hersensbloeding gehad. Hij is op de reanimatieafdeling.’
Alsof er kokend water op mijn naakte lijf werd gegoten sprong ik op uit het bed. Op dat moment verplaatste mijn hart zich naar mijn keel. De vloer van onze kamer leek te zijn verdwenen. Ik viel ik een diep, zwart, onbekend gat, voelde een vreselijke angst en werd gegrepen door een enorme paniek. Mijn zoon is pas 26 jaar oud. Nog een heel leven staat voor hem open. Hij moet leven! Hij moet leven! Oh God, houd hem in het leven!