ojczyzna

Chciałabym pojechać nad morze. Nad jezioro przynajmniej, nad rzekę. Płynęłabym. Bo jest to wypisane w genach moich. Jestem córką wody, kochanką Neptuna. Często nieświadomie nawet pochłaniam wilgoć z źdźbeł trawy, połykam litrami zawartości fontann. Zimą marzną mi w lód dłonie, włosy oszronione z trudem się rozczesują. Niezmienna w ideach swoich jednak, wierna i pokorna, z nadzieją, że los pozwoli mi płetwy, nogi w oceanach zanurzyć.
Więc tak se leżę, słońce wschodzi, zachodzi, miasto w plażę się zmienia, w wietrzą, tę, o której marzyłam zawsze. Przypływ. I zalewa mnie fala, piach zasypuje, muszle włażą do oczu, że totalne zaćmienie. Oczy otworzyć się boję, bo zobaczyć mogę co? Po długości włosów poznaję, że od dawna tu jestem.
Czubek nosa mi wystaje, już nie istnieje prawie. Mijają mnie pary zakochanych, tłumy i jednostki. Wszyscy boją się wiatru i przemijania. Tylko jam nieosiagalna dla zegarów. Wymiar inny mojej ideologii odpowiada. Niebo na przemian purpurą i brązem się pokrywa. Na brzeg wyrzucone leżą ciała ryb, wodorośli. Między nimi i kamieniami ja leżę. Naga i biała. Wysuszona.
Zajmują Go sprawy mrówek tych szarych, zapatrzonych w siebie, głuchych, ślepych, martwych, choć oddychających nadal systematycznie, z tą samą częstotliwościę. Cóż On wiedzieć może o tęsknocie mojej? Za każdym razem, gdy Go błagam o śmierć, życie zakonne, przemijanie, miłość, głaszcze mie po włosach siwiejących. Całuje w czoło, upewnia w swej wierze, w dobroci, w miłosci do bliźnich. Przebaczenie wszystkim, którzy mnie nie znają, a potępiają. Przebaczenie wszystkim, co obiecują, a obietnic nie spełniają.
Jestem daleko. Otaczają mnie korzenie, pustynie i kamienie. Chmura za chmurą, jakby zaspy śniegu brunatnego przelatywały.
To odpływ.
Zaspy śnieżne się tworzą. Wokół pustka. Mewa przelatuje. Podnoszę się więc i nad przepaścią stoję. Pode mną słońce. Barwy, pigmenty, odcienie. Biel, fiolet, błękit, kobalt spomiędzy chmur się wyłania. świadomość tracę.
dojrzałość czy na tym polega, by nie dać się wpływom? Teraz to mdło mi się robi, bo hałas, znów hałas, znów szum. Ale przygłuszony, zmiażdżony, zdeptany ciszą. Więc dobrze znów jest. Wydech. Wdech. Wdech. Wydech. 
Więc tak se leżę, słońce wschodzi, zachodzi. Jestem daleko. Nie istnieję prawie. Leżą ciała ryb o tęsknocie mojej. Muszle włażą w inny mojej ideologii wymiar. To odpływ.
Niebo spogląda ze zdumieniem na migrujace ptaki, na tysiące czarnych skrzydeł. Jako jedyna zostaję w swej ojczyznie.