o ludziach, którzy nimi nie są

Wychodzę na dwór, zapalam papierosa
Czuję się świetnie i podniośle
Widzę gwiazdy, księżyc, a jednak wiem że kiedyś umrę
Uważam, że umierać nie jest strasznie
Wręcz cieszy mnie, zadziwia i pociąga ta poezja
A jednak czegoś w życiu mi brakuje - tego boję się i to mie straszy
Tak dużo gówna czuję wokół siebie
I choć chcę lepszym być, do czegoś dążyć, realizować swe marzenia
To jednak czuję jak niezrozumiała pętla wolności ściska mi gardło, płuca, serce i duszę
Ta pętla śmierdzi gównem, stasznie śmierdzi.... śmierdzi, śmierdzi...
Bo jest potworem, potworem stworzonym przez gównianych ludzi
Przez tych, co myslą że są poetami
Przez takich, których innych szczęscie nie obchodzi
Przez cweli, takich, którzy życie innym łamią
Przez ludzi chorych, bardzo kurwa chorych
Tak więc, czy jest w czymś sens, czy wręcz musimy żyć bez zasad, kumpli i morali
żyć tak, żeby na wasze myśli, wiersze, wygląd ludzie w majtki srali
Tak więc na koniec powiem jedno, że .... nie czuję się poetą
poeci bowiem w grobach dawno patrząc na was płaczą                    jestem chory, załamany i złamany życiem
A jednak powiem i nie boję się reakcji innych - to Wasza wina
I tego niektórym z was po śmierci nawet nigdy nie wybaczę...