Wiesz...

Wiesz, że odejdzie. Czujesz to całą sobą, ale nic nie robisz. Po prostu nie potrafisz nic zrobić... I to jest właśnie najgorsze w tym wszystkim. Właśnie ta niemożność zrobienia czegoś, żeby został i świadomość, że już nic nie pomoże.

          Odchodził powoli, tak jakby jeszcze chciał kiedyś wrócić, nigdzie nie śpieszył. A nie powiedział przecież nic, nie musiał... Kaśka wiedziała, że już nigdy więcej się nie spotkają. No może zobaczą się kiedyś na ulicy, ale przejdą obok siebie obojętnie, jak dwoje nieznajomych, jakby ich nigdy nic nie łączyło... Nigdy i nikomu nie życzyłaby podobnego uczucia, jakie teraz ściskało ją za gardło. Nie potrafiła nic zrobić. Po prostu stała w miejscu i patrzyła na oddalającą się sylwetkę Adama, a w jej oczach błyszczały łzy...

          Wróciła do domu późno. Nie czuła zmęczenia. Kilka słów mamie i tacie, przywitanie się z młodszą siostrzyczką... Weszła do swego pokoju i rzuciła się na łóżko. Łzy spływały po jej policzkach, serce rozdzierał niesamowity ból, a dusza była jak ptak w klatce – odebrano jej wolność. Płakała cicho, tak, żeby jej nikt nie słyszał. A nawet gdyby słyszeli, jest już wszystko jedno. Niech mówią i myślą co chcą, teraz już nieważne... Ogarnął ją bezgraniczny smutek, nie wiedziała, co ma ze sobą zrobić, nie wiedziała, gdzie ma siebie podziać.

          Nie mogła zrozumieć, dlaczego tak się stało. Po co to wszystko było potrzebne? Tak, była szczęśliwa... Był pierwszym, kogo tak na prawdę kochała. Był pierwszym jej chłopakiem, któremu oddała całą siebie, całą siebie bez ograniczeń. Nie powstawało u niej pytań, co będzie potem, jakie będą skutki tego co robi. Nie potrzebowała tych pytań – żyła tym szczęściem...