Nesigirdamas galiu pasakyti, kad kai Volodia trenkë man per ausá ir spjovë man á kaktà, að jam taip voþtelëjau, jog jis ðito neuþmirð. Tada að já muðiau primusu, o lygintuvu muðiau vakare. Taigi numirë jis visiðkai ne ið karto. Tai ne árodymas, kad kojà að jam nupjoviau dar dienà. Tuo metu jis buvo dar gyvas. O Andriuðà að uþmuðiau paprasèiausiai ið inercijos, ir dël to negaliu savæs kaltinti. Kodël Andriuða su Jelizaveta Antonovna pasipainiojo man po ranka? Jiems visai nereikëjo iððokti ið uþ
durø. Mane kaltina kraugeryste, sako, að gëriau kraujà, bet tai netiesa: að lyþèiojau kraujo klanus ir dëmes - tai natûralus þmogaus poreikis naikinti savo, nors ir menko, nusikaltimo pëdsakus. Be to, að neprievartavau Jelizavetos Antonovnos. Pirmiausia, ji buvo ne mergaitë, o antra, að santykiavau su lavonu, ir jai skøstis nëra dël ko. Kas ið to, kad ji turëjo gimdyti? Að iðtraukiau kûdiká. o tai, kad jis apskritai negalëjo gyventi ðiame pasaulyje, jau ne mano kaltë. Bet að nuplëðiau jam galvà dël to, kad jo kaklas buvo plonas. Jis nebuvo sutvertas ðiam gyvenimui. Tai tiesa, kad að batu ant grindø iðgleizojau jø ðuná. Bet tai jai cinizmas kaltininti mane ðuns nuþudymu, kai èia, ðalia, galima sakyti,
sunaikintos trys þmoniø gyvybës. Kûdikio að neskaièiuoju. Na gerai: èia (galiu sutikti) galima áþvelgti tam tikrà mano þiaurumà. Bet vadinti nusikaltimu tai, kad að atsitûpiau ir tuðtinausi ant savo aukø, - tai jau, atleiskite, absurdas. Tuðtintis - natûralus poreikis, vadinasi, joks nusikaltimas. Taigi að suprantu savo gynëjo bûgðtavimus, bet visdëlto tikiuosi visiðko iðteisinimo.